Kişisel hayatınızı internete koymanın tuhaf yanı, sizin onlar hakkında bildiğinizden daha fazlasını bilen insanların her zaman olacağıdır. Bu üzerinde durduğum bir şey değil. Tek başıma olsam ve kimse dikkat etmese bile klavyemi çalmaya veya mikrofonları açmaya devam edeceğimi biliyorum.
Ama başkalarının, hayatınızın göstermeyi seçtiğiniz kısmına dayanarak sizi gerçekten iyi tanıdıklarına inanmaları kolaydır. Ayrıca, her şeyi ortaya koyduğunuzu, her şeyin ve her şeyin adil oyun olduğunu kendinize söylemeniz de kolaydır.
Ama öyle mi?
Sanmıyorum. Burada gördüğünüz her şey (uzun zaman önce yazılmış kurgular dahil) benim bir parçam olsa da — gerçeklik, arzular, fanteziler, korkular — çoğumuz gibi ben de her şeyi kendime saklıyorum.
Gerçekten açık kitap olan var mı ?
Gariptir ki, söylemediğim her şeyi listeleyebildiğim halde , kendimi tamamen açık, mutlu ve herkesin bilmek istediği her şeyi paylaşmaya hazır biri olarak görüyorum.
Bizi tanımlayan şey söylediklerimiz mi yoksa söylemediklerimiz mi?
Cinsel hayatımı, ruh sağlığımı, D/s ilişkimi, korkularımı, endişelerimi ve (bazı) fikirlerimi bulunduğum her alanda paylaşıyorum. Bir şeyi veya birini sevip sevmediğimi biliyorsun. Boşaldığımı veya korktuğumu biliyorsun. Hangi siteme gidersen git, ailemin benim hakkımda aklının almadığı şeyleri biliyorsun.
Ama söylemediğim çok şey var . Bahsedilmemiş düşünceler ve deneyimler.
Sınırları anlamayan insanlardan veya okuyuculardan veya dinleyicilerden aldığım uygunsuz sorulardan şikayetçi olmayacağım (çok şükür ki nadirler). Başkalarının draması hakkında alenen dedikodu yaptığımı göremezsiniz. Burada kimseyi adlandırıp utandırmak, ateşli bir yorum yapmak veya kimseyi eleştirmek için bulunmuyorum. Bu görüşlerim var (İNANIN BANA), ancak bakış açımı paylaşmayı bu şekilde seçmiyorum.
Zamanla, zihinsel sağlığımla ilgili paylaştıklarımı bile yumuşattım. Utanç duygusundan değil. Deneyimlediklerimi saklamaktansa paylaşmayı tercih ediyorum. Neden mi? Çünkü biliyorum ki bir başkası zihinsel anlarımda kendini tanıyacağı için kendini biraz daha az yalnız hissedecek.
Ama geçici hisleri bir blog yazısında kalıcı hale getirmekten de nefret ediyorum. Bir tweete yanıt vermediğim için tüm hayatımı mahvettiğimden korkmak geçici bir his. Bunu olduktan bir gün sonra bile zar zor hatırlayabiliyorum. Ama bunu bir blog yazısı olarak yazmak, bunun tartışmaya ve yoruma açık olduğu anlamına geliyor, böylece günler sonra bunu unuttuğumda ve devam ettiğimde, başka biri bir düşünce paylaşacak ve bana hatırlatacak.
Çaresizce söylemek istediğim birçok şey var. Acımla ve ihtişamımla görülmek istiyorum. Ama… bazen görünmek istediğim son şey, gerçekte olduğum berbat halde olmaktır. Sohbet etmek istemeyen alaycı orospu. Saatlerce tek bir endişeye (teşekkürler kaygı ve OKB) odaklanabilen takıntılı enkaz.
Beni gerçekten önemseyen insanların bir gün içinde karşıma çıkan her benle iyi geçindiklerini biliyorum. Ama bu hissin geçeceğini biliyorsam, ona sonsuza dek yaşayabileceği bir yer vermek ister miyim?
Bazen bir seçeneğim olmuyor. Kafamda olan şey hakkında yazmazsam, onu aşamam. Yazmak benim terapim ve sürecimi bu şekilde yönetiyorum.
Bazen rahatlık ve merhamet isterim. Nadiren tavsiye isterim (bir tavsiye verici olarak, buna daha açık olmam gerektiğini düşünürdünüz… değilim).
Peki beni daha otantik yapan nedir? Paylaştığım parçalar mı yoksa kendime sakladığım şeyler mi?
Açık olmak gerekirse, kimsenin sahip olduğu her düşünceyi veya duyguyu paylaşmak zorunda olduğunu düşünmüyorum. Açıkçası, sosyal medya muhtemelen daha az paylaşılan düşünce ve duyguya ihtiyaç duyar. Şeyleri özel tutabiliyoruz, onları yalnızca kendimizi güvende hissettiğimiz yerlerde söyleyebiliyoruz (bu sadece kafamızın içinde olsa bile). Bu, üzerinde öleceğim bir tepe.
Söylenemeyecek veya “söylenmemesi gereken” şeyler değil. Hepimizin kendimizden bir parçayı kendimize saklamamız. Ataşehir Escort, elbette, tüm taraflarımı görüyor. İyi, kötü, çirkin. Bu yüzden bazen bir kaydın ortasında dizime elini koyup “Tamamaaaa” diyor. Yüzümdeki ifadenin veya sesimdeki tonun ne anlama geldiğini biliyor ve alaycı, olumsuz bir yöne gitmemi bekliyor.
Bunu yaptığında garip bir şekilde sinirleniyorum. Üzerimdeki tüm gözlerin ve kulakların farkında olduğumu fark etmiyor. Kamusal alanda rahatlıkla söyleyebileceğim şeyler ve söyleyemediğim şeyler olduğunu. Bu tek bir durumda özdenetimim kusursuz.
Hayatımın çoğunu insanları benimle mutlu etmeye çalışarak geçirdim. Sevilmek istiyorum ve bunu istemesem de, insanların benim hakkımda ne düşündüğünü çok önemsiyorum — en azından önemli gördüğüm insanların. Çocukluğumda kendimi koruma içgüdüsüydü ve şimdi bana normal gelen şey bu, keşke biraz daha az umursayabilseydim diye düşünsem bile.
Düşündüklerini söyleyebilen insanlara hayranlık duysam da, sonuçları ve Twitter’da alabilecekleri nefreti umursamadan, bunu anlamıyorum. Bazı şeyleri kendime saklamak ve internetin başkalarına bağırmasına izin vermek daha kolay görünüyor. Daha iyi uyuyabiliyorum ve kaygımın alevlenme olasılığı daha az oluyor.
Peki bütün bu parça ve bölümler ne anlama geliyor?
Evet, hayatınızın bir kısmını kendinize saklamanız anlaşılabilir bir şey. Kimse sizden sahip olduğunuz her düşünceyi paylaşmanızı talep edemez. Fakat bu, benim bunun arkasındaki mantığım tarafından geçersiz kılınıyor mu? Çatışmadan kaçınmayı mı tercih ediyorum? Gerçekten kavga için mi silahlanmam gerekiyor? Hiç umursamayan ve aklıma gelen ilk şeyi, hatta kaba bile olsa, söyleyen kişi mi olmalıyım? Hepsi “gerçek” ve “özgünlük” adına mı?
Aman Tanrım, umarım öyle olmaz.
Yaptığım işi seviyorum. Kayla Lords olmayı seviyorum — bu şimdiye kadar olduğum en büyük ben. En büyük hazinem, burada, Loving BDSM’de ve ötesinde, inşa etmeye ve desteklemeye yardımcı olduğum topluluktur. Görüşlerin farklı olduğunu kabul etsem de, zaten olumsuz olan bir dünyaya olumsuz bir ses eklemenin gereğini görmüyorum.
Umarım söylediğim şeyler, söylemediğim şeylerden çok daha fazla önem taşır.
Wicked Wednesday’e hoş geldiniz! Bu haftanın konusu bahsedilmeyen şeylerle ilgili. Kafam buraya gitti. Bilinç akışı akışı için özür dilerim. Ve hayır, çevrimiçi olarak fikrimi nasıl paylaşacağım veya daha ateşli yorumlar yapıp yapmamam gerektiği konusunda tavsiye aramıyorum. Her zaman bana en samimi ve doğru gelen şeyi yapacağım ve bu şeyleri (çoğunlukla) kendime saklamak benim kişiliğimdir.
Ayrıca, umarım kimse başlık görselini bana sessiz olmam söylendiği şeklinde yorumlamaz. Görseli beğendim ve Ataşehir Escort beni o konuma sokmak için her türlü sebebi sever.